Het was een warme zomeravond in de haven van Primosten, Kroatië. We streken neer op een gezellig terrasje, klaar om te genieten van de prachtige omgeving. Terwijl we gingen zitten aan een tafeltje, liep de ober voorbij zonder ons te groeten. Mijn eerste indruk was niet al te positief; ik had meteen het idee dat ik hem niet mocht. Hij liep haastig voorbij, duidelijk gefocust op zijn taken. We moesten zo’n 7 minuten wachten voordat hij eindelijk naar ons toe kwam. Ondertussen groeide mijn dorst en het verlangen naar een verfrissend drankje. In die momenten van ongeduld merkte ik dat ik vooral aan mezelf dacht, centraal in mijn eigen wereld.
Tegen Odeke, mijn vrouw, zei ik dat zij mocht beslissen of we hier zouden blijven. Ik besefte dat mijn eerste oordeel erg zwaar was en dat ik me Onder de Lijn bevond. Gelukkig was ik me hiervan bewust en besloot ik mijn oordeel even uit te stellen.
De ober, genaamd Antonio, leek een type 3 van het Persoonlijk Non-verbaal Repertoire (PNR) model te zijn, iemand die vooral gericht is op informatie en een koude uitstraling heeft. Dit was duidelijk te zien aan zijn gezichtsuitdrukking. In een fractie van een seconde vormt je brein een eerste indruk van iemand die je ontmoet, en als je niet oplet, ga je op basis daarvan met die persoon om.
Dus vroeg ik me af hoe ik contact met hem kon maken. Ik besefte dat het vooral zou gaan om de inhoud, aangezien een type 3 van PNR zich richt op inhoud, structuur en kennis. Dus besloot ik hem te vragen naar zijn favoriete onderwerp om over te praten. Hij begon uitgebreid te vertellen over de productie van de wijn die we hadden besteld. Ik vroeg hem ook naar zijn hobby, en tot mijn verbazing antwoordde hij dat geschiedenis zijn passie was.
Welk deel van de geschiedenis is je favoriet, vroeg ik hem. Met een glinstering in zijn ogen begon Antonio te vertellen over de Tweede Wereldoorlog. Hij deelde het verhaal van een ontmoeting met een Joodse man tijdens een schoolreisje. Deze man, 92 jaar oud en een overlevende van Auschwitz, vertelde hoe hij de gruwelen van het concentratiekamp had doorstaan. Hij was na omzwervingen in Auschwitz beland en daar had een vriend van hem, de kampcommandant, ervoor gezorgd dat hij jarenlang wist te overleven. Terwijl Antonio dit verhaal vertelde, was hij diep ontroerd. Wij luisterden met kippenvel op onze armen en het was een prachtig moment van verbinding met Antonio. De Joodse man had Antonio gevraagd om het verhaal verder te vertellen, met als doel ervoor te zorgen dat zoiets nooit meer zou gebeuren.
Bijna had ik door mijn eerste impuls dit prachtige moment gemist. Ik was zo blij dat ik mijn oordeel had uitgesteld en mijn openheid en nieuwsgierigheid had getoond. Ik realiseerde me dat achter de eerste indruk die we van iemand vormen vaak veel meer schuilgaat dan we op het eerste gezicht kunnen zien. Antonio, de ober die ik aanvankelijk niet mocht, bleek een man met een diep emotioneel verhaal en een passie om de herinnering aan de Holocaust levend te houden. Met de boodschap: dit mag nooit meer gebeuren.
Dit ontroerende en inspirerende moment herinnerde me eraan dat het de moeite waard is om onze eerste indrukken opzij te zetten en de mens achter het masker te zien. Het leerde me dat wanneer we onze oordelen uitstellen en openstaan voor anderen, we prachtige verhalen en verbindingen kunnen ontdekken die ons leven verrijken.